Het is zo fijn om met gelijk gestemde samen te zijn die de volle verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven. Die mensen zien als spiegels van hun eigen onverwerkte processen en de schuld daarvan niet bij de ander leggen maar hier zelf mee aan de slag gaan.

In de diepte hebben we allemaal een verlangen om te groeien naar volwassenheid, verbinding en liefde. Door trauma’s maar met name conditionering in onze kinder -en jongvolwassen tijd zijn delen van ons blijven steken in die periode, waardoor we deels in een staat van onvolwassenheid verkeren.
We houden ons veelal onbewust vast aan deze conditionering. We zijn geneigd om bij onze vooronderstellingen en geloof te blijven, omdat het onbekende angstig en onzeker is. Hierdoor blijven we in een beperkte waarneming, verstoorde verbindingen en een beperkte uitwisseling van liefde.
Pas wanneer we geconfronteerd worden met een ernstige ziekte, een verlies van een dierbare, een scheiding enz, dan kunnen we mogelijk een glimp opvangen van de pracht in ons die er altijd is. Veelal daarna vallen we weer terug in ons geloofssysteem en geconditioneerde denkstructuren.

Het vraagt moed en doorzettingsvermogen om met eerlijke ogen naar jezelf te kijken. Je kunt afstand nemen van je ouders, de kerk, je werk enz, omdat je er last van hebt. Maar als je niet hebt gekeken naar de conditionering die je vanuit deze systemen hebt meegekregen waar je in diepte last van hebt, zal het zich herhalen en blijf je in een staat van beperkte waarneming en kun je niet ten volle leven.
Conditioneringen doorbreken gaat vaak gepaard met grote en minder grote offers die je voor over moet hebben. Het kan zijn dat je erachter komt dat die goedverdienende baan niet meer passend is. Kies je dan voor het geld of ga je op zoek naar een baan die meer passend is. Ook als dat veel minder verdient en je wellicht daardoor moet verhuizen. Of die lieve partner waar je al jaren samen mee bent en een gezin mee hebt, waarbij de 1 wel ontwikkeld en de ander niet en waarbij je voelt dat het geen voedende relatie meer is. Blijf je dan samen vanwege het gezin of kies je voor een onzekere toekomst waar je nog geen idee van hebt wat het je gaat brengen.

Toen mijn leven 2 jaar geleden radicaal veranderde, ineens alles weg was wat me altijd zo dierbaar was en goed voor me was, kwam ik in een soort niemandsland terecht. Een onzekere en angstige periode.
Toen vroeg ik mezelf af of er een moment zou komen dat ik met gelijk gestemde weer samen dingen zou gaan ondernemen. Afgelopen vrijdag was weer 1 van die mooie momenten, die zich de afgelopen maanden steeds weer ontvouwen.

5 vrouwen die met eerlijke ogen naar zichzelf kunnen kijken dat zorgt voor verbinding, echte veiligheid en heel veel plezier en liefde!
Dankjewel lieve Miranda, Hilde, Inge en Wietske! Ik heb er intens van genoten!
Op naar 21 juni waar we nogmaals met zijn vijven naar Tangarine gaan. Met veel dank aan de broers van Tangarine! Ik kijk er naar uit!