Eindelijk weer even ruimte om iets te posten. Het is de afgelopen maanden erg druk geweest met alle opleidingsdagen, workshops, individuele sessies en mijn nieuwe website. Nog even en dan is hij online…

Deze week tijdens de opleidingsdagen;

We gaan steeds meer werken met het integreren van zielsdelen, ook wel kindsdelen genoemd. Door wat we hebben meegemaakt en hebben geleerd in onze kindertijd is hoe we functioneren in het huidige dagelijks leven. Is dat erg…..nee helemaal niet. Het heeft ons vaak ook veel gebracht, behalve als we onszelf vergeten om de ander te dienen, we moeite hebben om te verbinden, we gewoonweg niet ten volle kunnen leven. Vaak hebben we dat niet eens in de gaten, omdat we het al zo lang zo doen dat we niet beter weten en iets wat bekend is voelt ook veilig en vertrouwd.

Wat we elke keer weer zien in opstellingen is dat er delen (kindsdelen) afgesplitst zijn. Er vormt zich dan een overlevingsmechanisme om je staande te houden in de situatie waar je ooit in zat. Dit gaat natuurlijk geheel onbewust. Er zijn tal van voorbeelden…. Zoals bijvoorbeeld bij adoptie, traumatische geboorte, behoeftige moeder, overlijden van dierbaren, dat je geleerd hebt dat de ander belangrijker is dan jij enz.

Als het lukt dmv een opstelling dat de vraagsteller zijn zielsdeel weer kan integreren en omarmen is dat prachtig en ontroerend om te zien.

Deze week was er een jonge geadopteerde man die moete had met verbinden. Na een proces van een combinatie van de juiste timing, interventies, juiste zinnen, stilte, afstemming en lezen van het lichaam, doodse stilte in de zaal kon hij zich met dit afgesplitste deel herenigen. Omdat het zo puur en zuiver was, was iedereen tot tranen geroerd.

Ook was er een man die als baby dood geboren is, tot leven is gewekt en toen alleen op een kamer is gelaten om bij te komen. Hij was zichtbaar ook wat afwezig en hij voelde altijd spanning in zijn lichaam. Dood geboren is natuurlijk al traumatisch en als je je bedenkt dat een baby niet zonder zijn moeder kan en het werkelijk doodsangst oproept als zij afwezig is, is dit een dubbel trauma. Toen hij dit kon zien en alleen een hand op zijn afgesplitste delen legde, lukte het hem om zich te verbinden waardoor hij voor het eerst kon ontspannen. Na de opstelling voelde hij zich veel beter en was hij zichtbaar meer aanwezig.

Het mooiste wat jezelf kunt geven (en daarmee ook de ander) is jezelf de belangrijkste persoon op de hele wereld maken, aanwezig zijn in je lichaam en de moed hebben om waar te nemen wat in jou leeft en zo nodig te handelen (door alle angsten heen) als dat nodig is. Pas dan kun je ten volle leven. Niets gebeurt voor niets.